Pytania o arabską wiosnę

źródło: AFP

Masowe protesty w Kairze zaczęły się w styczniu 2011 r. i doprowadziły do upadku reżimu Mubaraka.

źródło: AFP

Libijski despota Muammar Kaddafi został zlinczowany 20 października 2011 r.

Siedem lat temu w krajach arabskich wybuchła niezwykła fala protestów, które obaliły rządy trzech dyktatorów i doprowadziły do nadal trwającej krwawej wojny domowej w Syrii.

Osobiście nie wierzę w bajkę o spontanicznym, ludowładczym zrywie setek tysięcy mieszkańców Tunisu, Kairu i Trypolisu, którzy kierowani „wewnętrznym pragnieniem demokracji" wylegli na centralne place swoich stolic, żeby w żywiołowy i nieprzymuszony sposób demonstrować przeciw tyranii Zina al-Abidina Ben Alego, Muhammada Hosni Mubaraka czy Muammara Kaddafiego.

Trudno uwierzyć, że w krajach, w których relacje władzy ze społeczeństwem tradycyjnie opierają się na stałej inwigilacji obywateli przez służby bezpieczeństwa, dochodzi do autogenicznego zrywu społecznego, wymagającego określonej strategii i z góry opracowanej logistyki działań. Organizacja arabskiej wiosny ludów wskazywała raczej na frakcyjne rozgrywki pomiędzy koteriami w hermetycznych kręgach władzy lub na udział obcych służb wywiadowczych, o czym świadczy przede wszystkim zmienny przebieg rewolucji, która obaliła dyktaturę Hosniego Mubaraka w Egipcie. Podobnie rzecz się miała w Tunezji na początku 2010 r., kiedy tak naprawdę w wyniku odpowiednio pokierowanych demonstracji doprowadzono do ucieczki rzekomo wszechpotężnego prezydenta Ben Alego.

Z punktu widzenia logiki funkcjonowania każdego dobrze zorganizowanego reżimu, w którym władzę centralnie sprawuje jeden człowiek, jeszcze dziwniejsze wydawały się wydarzenia...